Sa visokim stepenom verovatnoće bi se na primer moglo tvrditi da deca lekara uglavnom postaju lekari (večiti zarobljenici dihotomije spasilac–nemoćnik), deca direktora postaju ministri, poslanici ili slične mutne mustre, deca muzičara muzičari, dirli-dirli, a deca političara drmatori ili neke druge propalice... Mada je strela moje plahovite sumnje bila usmerena ka deci preduzimača, izvođača i podizvođača koja su, kompenzujući duševne bolove i komplekse očeva, postajali inženjeri, obično građevinski ili arhitekte. Od kojih onda neki umisle da su, sačuvaj bože, glavni inspektor Albert Šper, kome je sve bilo dozvoljeno, pa se onda nestvarno izobliče i krenu da čereče trgove i kasape drveće po varošima. Organizovano i sistematski, kao da se tog drveća boje, jer ih asocira na šumu... A od šuma ih hvata jeza, pa i njih masakriraju. Pa onda kojekude, noću, kao da eliminišu političke protivnike, uklanjaju spomenike onima kojima su te šume nekad bile utočište... Da bi se kompletirao zaborav.'
