Kompozicija ove kaže, hronike, venca zapisa, epskih i lirskih priča, romansirane istorije i faktografskog brevijara jedan je od interesantnih primera u kojoj se meri jedna prozna celina može dezintegrisati i u kolikim pravcima širiti, a da zapravo ne odstupa od osnovne ideje autora da jednim ključnim simbolom (dub, hrast) ukroti i objedini bezobalno pripovedanje o mitskoj i istorijskoj sudbini jednog naciona, uslovljenoj koliko opštim zbivanjima u svetu toliko i njegovom posebnošću.
