Roman “Irina” predstavlja prvi deo zamišljene trilogije koja prati sagu o kraljici Irini, izmišljenom potomku cara Stefana Uroša, zvanog Nejaki, za koga se smatralo da nema poroda i da se plamen velike dinastije Nemanjića ugasio nakon njegove smrti. Irinu spašava mladi sveštenik i iguman manastira Studenice Andragora Altomanović, i odvodi je u manastir Sv. Sofije na Svetoj Gori, koji je upravo Andragora osnovao, gde je predaje na čuvanje monasima toga manastira u koje Andragora ima potpuno poverenje…
Nakon što Andragora smatra da je Irina spremna, on je šalje na dvor kneza Lazara, pod izgovorom da je ona ćerka poginulog vojvode kome je oduzeta zemlja, i da je ona kao jedina naslednica došla izmoliti tu zemlju natrag. Na dvoru kneza Lazara Irina provodi dosta vremena, suočava se sa sumnjama Vuka Brankovića, koji ne veruje u priču o njenom poreklu i smatra da tu ima neotkrivenih tajni, ali uspeva da prikupi simpatije Lazarevih ukućana koji je smatraju neodoljivom, naročito zbog svoje sposobnosti da ispriča najneverovatniju priču, i iz dana u dan broj njenih slušalaca postaje sve veći…
Roman “Irina – Buđenje kraljice”, jeste početak jedne značajne sage koja detaljno istražuje istorijski trenutak perioda neposredno pred Kosovski boj, ali i koristi se fikcijom koja značajno unapređuje dramatizaciju likova, mnogi od kojih su poznati iz popularnih, naučno-istorijskih i drugih izvora. Takođe, dijapazon likova je zaista širok, od ugarskog kralja Zigmunda na čiji se dvor Irina uputila, Rimskog pape Orsinija, kneza Lazara, Miloša Obilića, Vuka Brankovića, Marka Mrnjavčevića, i, naravno, turskog sultana Murata i njegovih sinova Jakuba i Bajazita, što ne samo roman svrstava u ambicioznije projekte, već i dovodi čitaoca u sam epicentar moći iz kojeg on sam ocenjuje likove, i iz koga se i on oseća kao deo jednog istorijskog zamaha koji je pretio da uzdrma čitavu tadašnju Evropu.
