U pripoveci Ivkova slava, u kojoj je glavni junak gazda Ivko jorgandžija, opisuje se način proslavljanja krsne slave na jugu Srbije krajem XIX veka. Polazeći od narodnog običaja da se gosti na slavu ne zovu, kao i da se ne smeju ispraćati pre nego što sami pođu, pripovedač pokazuje šta biva kada se običaj shvati doslovno, te gosti ostanu mnogo duže od očekivanog.
Naročitim smislom za humor, što je Sremčev prepoznatljiv umetnički postupak, ovaj pisac nasmejaće čitaoce, ali će isto tako verno dočarati palanački mentalitet, te navesti na razmišljanje da li se, posle više od jednog veka, nešto promenilo.
Stevan Sremac (1855–1906), jedan od najpoznatijih proznih srpskih pisaca, rođen je u Senti u Bačkoj, gde je i proveo svoje detinjstvo. Osnovnu školu završio je u rodnom gradu, da bi 1868, na poziv svog ujaka Jovana Đorđevića, otišao u Beograd.
U prestonici je pohađao Prvu beogradsku gimnaziju, a kasnije školovanje nastavio u Velikoj školi, gde je i diplomirao na istorijsko-filološkom odseku. Čitavog života radio je kao profesor, a kao književnik proslavio se 90-ih godina XIX veka.
Među srpskim realističkim piscima Stevan Sremac se smatra najizrazitijim predstavnikom humorističke proze. Njegova najpoznatija dela su: Pop Ćira i pop Spira, Vukadin, Zona Zamfirova, Ivkova slava, Ibiš-aga, Čiča Jordan, Kir Geras i mnoga druga.
