Srpska književnost u kojoj drama upadljivo zaostaje za lirikom i prozom, dobila je sa Dušanom Kovačevićem (1948) značajnog dramskog pisca koji svojim još uvek nezaokruženim opusom staje uz bok najznačajnijih - Sterije i Nušića. Kovačevićevo dramsko delo, međutim, već do sada je pokazalo mnogo širi raspon od Sterijinog i, naročito, Nušićevog, od mladalačkih burlesknih komedija “Radovan treći” i “Maratonci trče počasni krug” do zrelih, ozbiljnih komada s elementima humora, kao što su “Balkanski špijun” i “Profesionalac”. Komička osnova Kovačevićeve drame “Balkanski špijun” najlakše se prepoznaje kada se u njoj otkriju obrisi jedne starije, u srpskoj književnosti gotovo kanonske komedije - Nušićevog “Sumnjivog lica”. Kao i Ilija Čvorović u “Balkanskom špijunu”, i sreski načenik Jerotije Pantić u” Sumnjivom licu” uhodi i hapsi lažnog špijuna koji je, u stvari, tajni verenik njegove kćeri. Iako su obrisi zapleta u obe drame vrlo slični, razlika između njih pokazuje koliko se Kovačević u “Balkanskom špijunu” udaljio od tradicionalnog komičnog obrasca i kako se preobražajem zapleta približio tragikomediji, dominantnom dramskom žanru druge polovine dvadesetog veka.
