Zbirka poezije beogradske pesnikinje Jelene Trajanovski Stanković (1985.) „Snovi, snoviđenja i poneko doviđenja“ svojevrstan je poetski triptih, sačinjen od tri međusobno povezana ciklusa: Snovi, Snoviđenja i Doviđenja. Naslovi ciklusa direktno, ali nipošto banalno doslovno, upućuju na glavni motiv oko kojega su satkane pesme od kojih je svaki od njih sastavljen. Svojevrstan podnaslov svakog od ciklusa predstavlja po jedna poetesina misao (pisac predgovora zbirke, Viktor Radun Teon naziva je motom, odnosno aforizmom) koja se može posmatrati kao srž ili sažetak ideje iz koje su se u njemu sabrane pesme razvile; ona je, drugim rečima, ishodište – žižna tačka u kojoj se one, raznorodne po temi i motivima, na koncu sve sabiraju.
Iako žanrovski uzbudljivo šarene i raznovrsne (ali ipak dosledne i suptilno koherentne) pesme sabrane u ovoj zbirci mahom se mogu podvesti pod pojam ljubavnih; od lirski zanesenih obraćanja žene izabraniku njenog srca do njenih refleksivnih promišljanja, samoposmatranja i poniranja u dubine sopstvene duše – sve, opet, nadahnuto i podstaknuto njezinim nežnim osećanjima prema voljenome muškarcu.
