Novi pesnički rukopis Radomira Andrića, nimalo slučajno, iznedruje iz reči, darujuće i obasjavajuće, koja nas izvodi i diže iz nepodnošljivog mulja svakodnevnice. Reč je o poeziji koja ishodi iz središta lavirinta savremenog sveta, koja svedoči o njegovoj iluziji i igri, o njegovoj pogrešnosti i izdajnosti, o njegovoj, neproničućoj, besperspektivnosti, o haosu prašine i vihoru zlobe u kojem se našao savremeni čovek. (Selimir Radulović)
Književna kritika je Radomira Andrića dočekivala kao pesnika „izoštrene maginacije, koji žudi i traga za novom slikom, novim zvučanjem i značenjem iskaza“ (Srba Ignjatović). I za Miroslava Egerića reč je o pesniku „razvijenog unutarnjeg živoga i razigrane imaginacije“. Radivoje Mikić je, ocenjujući Bunare istakao da Andrić svoju pesmu zaodeva fantastikom koja je „ekvivalent tvoračkog“. Miro Glavurtić je, ponet čudesnim likovnim delom Radoša iz Modriče, zamišljao Ota Bihalji Merina kako „rasinske bunare prenosi u neku rimsku galeriju, ali prethodno čita poeziju Radomira Andrića“. Kritika je jednodušna u tvrdnji da je naš pesnik svagda na vrelima života i nepresušnog narodnog govora koji u sebi nosi snagu i lepotu iskaza. (Miloš Petrović)
