U neimenovanom gradu, na raskrsnici, automobil i dalje stoji iako se upalilo zeleno svjetlo. Uznemireni vozač je iznenada izgubio vid. Njegovo sljepilo je bijelo, kao da je uronio u mlijeko ili u gustu, neprozirnu maglu. Ubrzo i mnogi drugi stanovnici bivaju zahvaćeni neobičnim bijelim sljepilom. U pitanju je epidemija. Vlasti slijepe smiještaju u poseban azil koji postaje poprište okrutne i bespoštedne borbe, u duhu najmračnijih Hobsovih ili Makjavelijevih spekulacija o ljudskoj prirodi. U ovom uzbudljivom romanu Saramago nam nudi i briljantnu antropološku studiju na tragu Kamija i Kafke. „Paradoksalno, sljepilo u Saramagovom romanu je alegorija nesposobnosti da se vidi. Šta tačno treba da vidimo, šta Saramago, kao čovjek i pisac koji je prošao kroz diktaturu i revoluciju, strahuje da zapravo gledamo a ne vidimo – nalazi se na svakoj stranici ove knjige i ne može se prepričati“, zapisao je Endrju Miler o ovom kultnom djelu portugalskog nobelovca.
