Bez dlake na jeziku, zadivljujuće, i nadasve realno, Nik Stoun je stala rame uz rame s piscima koji se smatraju najboljima kada su ove teme u pitanju, poput Džejsona Rejnoldsa i Voltera Din Majersa, jer se u svom prvom romanu hrabro hvata ukoštac s problemima koje u Americi donosi boja kože.
Džastajs Makalister je jedan od najboljih učenika u razredu, koji se sprema da postane student jednog od najboljih univerziteta – ali to ne znači ništa policajcu koji ga je upravo uhapsio. Uprkos tome što je ostavio za sobom loš kraj grada u kom je odrastao, ne može da pobegne od prezira kojim ga obasipa nekadašnje društvo, kao ni od podsmeha s kojim se suočava u novoj školi. Džastajs se okreće učenjima doktora Martina Lutera Kinga kako bi shvatio sve to. Samo, da li ta učenja i danas imaju smisla? On počinje da vodi dnevnik kako bi došao do zaključka.
Onda jednog dana, Džastajs kreće da se provoza s najboljim drugom, Manijem – prozori automobila su spušteni, muzika pojačana do daske, što izaziva bes belca – policajca koji trenutno nije na dužnosti – koji se vozi pored njih. Padaju teške reči, dolazi do pucnjave u kojoj su mete Džastajs i Mani. Međutim, novinari se obrušavaju na Džastajsa.
