Knjiga o vojnim oznakama u Srbiji pred domaće i strane čitaoce stiže sa višedecenijskim kašnjenjem. Ova tema je oduvek bila jedna od najpopularnijih među ljubiteljima istorije, muzealcima i kolekcionarima. Stogodišnji vremenski raspon koji obuhvata zanimljiv je jer su se u njemu dogodili sudbonosni trenuci za Srbiju, samim tim i za njenu vojsku, kako god da se ona nazivala u pojedinim razdobljima. Iako je uniformisanje Srpske vojske započelo još u toku Prvog srpskog ustanka, i postepeno se razvijalo naročito u godinama koje su usledile posle obnarodovanja Hatišerifa 1830. godine, uvođenje vojnih oznaka u punom smislu te reči započelo je 1845. godine, u vreme vladavine ustavobranitelja i kneza Aleksandra Karađorđevića, kada je uvedena prva srpska kokarda. Bilo da su u pitanju oznake za kapu, oznake činova ili grudni znaci, sistem označavanja u Srpskoj vojsci je tekao kontinualno sa logičnim pravcem razvoja u narednom stoleću tokom koga su se odigrali prelomni trenuci: u ratovima za sticanje nezavisnosti 1876–1878; konačnog oslobođenja 1912–1913; odbrane suvereniteta i ujedinjenja 1914–1918 i sloma i građanskog rata 1941–1945. Drugi svetski rat u Srbiji, pored svog tragičnog bilansa i nasleđa koje je ostavio, simbolički je predstavljao smenu ovog kontinuiranog vojnog označavanja na zalasku, a istovremeno je najavio jedan drugi sistem označavanja, vizuelnog identiteta i vrednovanja. O tome govori ova knjiga koristeći prevashodno jezik simbola.
Dušan M. Babac
